Happy Birthday, Al!

Σήμερα έχει γενέθλια ο Αl Pacino. Και ήθελα να γράψω κάτι έστω και κάτι μικρό για όλες τις ταινίες του που έχω δει.

The Panic in Needle Park: Την έψαχνα παντού για πολύ καιρό και να πω την αλήθεια δεν άξιζε τον κόπο που είχα κάνει, μόνο και μόνο για να τον δω ως πρεζάκι στην Νέα Υόρκη με μια γκόμενα που ο ένας κάρφωνε τον άλλον στην αστυνομία για τη δόση του, έψαχναν δουλειά, τα έκαναν σκατά προσπαθούσαν να κόψουν τα ναρκωτικά και γενικά γινόταν ένας χαμός. Το μόνο καλό που μου έμεινε είναι ότι ήταν απελπιστικά ωραίος εκείνα τα χρόνια.

The Godfather: Εντάξει η ταινία είναι κορυφή. Έπαιζε καλά ο Pacino. Αυτό έλειπε άλλωστε. Aπλά είχε λίγο το στιλάκι της κατινάρας της γειτονιάς να το πω, του βλαμμένου να το πω, κάπως έτσι τέλος πάντων. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν έφταιγε ο καημένος το σενάριο ήταν έτσι. Στην αρχή έπρεπε να φαίνεται καλό παιδάκι και μετά ενταγμένος στη μαφία. Hell yeah!

Serpico: Υποδύθηκε ένα πραγματικό πρόσωπο, τον αστυνομικό Frank Serpico. Μπράβο στον Pacino, γιατί έπαιξε έναν τέτοιο ρόλο, που δείχνει ότι αν είσαι σε ένα σύνολο που οι περισσότεροι είναι διεφθαρμένοι δύσκολα την βγάζεις καθαρή, αν δεν θες να είσαι και εσύ έτσι. Και γενικότερα περνάει πολλά και διάφορα διαχρονικά μηνύματα.

Godfather II: Κατά τη γνώμη μου, ο Robert De Niro ήταν σαφώς καλύτερος στον ρόλο του Μαφιόζου. Η προφορά, το παράστημα (όχι 1.70 και μαφιόζος μη χέσω σαν τον Al Pacino, πως να το κάνουμε είναι banal). Όταν μιλάει ιταλικά, βασικά δεν είναι ιταλικά είναι διάλεκτος ιταλική, τέλος πάντων αυτό, ειναι ΤΗΕ BEST, αό﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ορές πιο χάλια και αποsted)υτό πρέπει να το παραδεχτώ.

Dog Day Afternoon: EPIC! Πραγματική ιστόρια. Αν και δεν θυμάμαι και πολλά, το βασικό σενάριο ήταν ότι ο Al Pacino ως Sonny Wortzik με έναν φίλο του προσπαθούν να κλέψουν μια τράπεζα. Από ‘κει και πέρα θυμάμαι τον Al Pacino να φωνάζει Attica στους μπάτσους, (Βαριέμαι να εξηγώ γιατί just google it if you are interested) να ζητάει pizza για τους ομήρους που κράταγε. Και μέσα σε όλα αυτά, να δηλώνει ότι θέλει τα λεφτά για τον φίλο του τον Leon ώστε να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου (το άκυρο της υπόθεσης). Τελικά τα κάνουνε σκατά και σκοτώνουν τον συνεργάτη του και φυλακίζουν τον ίδιο. Μπορεί να ήταν απλά η ερμηνεία του Pacino, αλλά πραγματικά συμπάθησα πολύ τον Sonny Wortzik.

Scarface: Αν είναι δυνατόν. Δεν κατάλαβα το point της ταινίας. Ήταν όλη από την αρχή μέχρι το τέλος FAIL! Έπεφτε με τα μούτρα μέσα στην κόκα. Σκότωνε τον κόσμο με ηλεκτρικά πριόνια. Σκότωσε τον άντρα της αδερφής του και γενικά ότι του φανεί του Λωλοστεφανή. Απέρριψε τόσους και τόσους ρόλους, αυτόν γιατί έπρεπε να τον παίξει δεν καταλαβα ποτέ.

Godfather III: Άκυρη ταινία όσο δεν πάει. Καμία σύγκριση με τις άλλες 2. Μα καλά δεν φαντάστηκαν ότι θα είναι πατάτα? Δεν θέλει διορατικότητα…

Scent of a Woman: Αν και η ταινία έχει μια βιολογική ανακρίβεια, ότι ο Frank έχει ανεπτυγμένη ακοή και όσφρηση, πράγμα το οποίο δε γίνεται γιατί δεν γεννήθηκε τυφλός, έχει πλάκα και δικαίως πήρε oscar o Pacino. Και στο τέλος η κριτική για την παιδεία είναι all the money. Άντε να μαθαίνουμε και τίποτα…

Και από δω και πέρα έρχονται τα απανωτά FAIL του Al Pacino σε ταινίες, αλλά και σαν παρουσιαστικό... Δεν postάρω τις φωτογραφίες γιατί θα lagάρει το blog άγρια όμως.

Από που να ξεκινήσω, από το Heat, που θυμήθηκαν τα νιάτα τους τα σάψαλα και έκαναν ταινία, το s1m0ne που ήταν η παρακμή της παρακμής ω παρακμή, 88 Minutes ή το θεικό Righteous Kill που ήταν 3 φορές πιο χάλια και από το Heat. Α ναι, και μην ξέχασω το Ocean's 13, με την φούξια γραβατούλα και τα σταυρωμένα χεράκια, πολύ γέλιο.

-Δανάη