Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς υπολογιστή οι νέοι...και;

Σίγουρα οι περισσότεροι από μας ακούνε επί 24ώρου βάσεως, συνεχώς και αδιαλείπτως, μια τσιριχτή φωνή κάθε φορά που γράψανε κάτι λιγότερο από αυτό που “έπρεπε” σε κάποιο τεστ ή άκουσαν οι γονείς κάτι για το παιδί της κουνιάδας του θείου της τρίτης ξαδέρφης του μπατζανάκη της γιαγιάς της γειτόνισσας που παίζει όλη μέρα στον υπολογιστή. Συνήθως η φωνή αυτή έρχεται από το υπερπέραν. Τουλάχιστον έτσι νομίζουμε εμείς οταν είμαστε καρφωμένοι στον υπολογιστή.

-Κλείσ'το πια.

-Αν δεν το είχες αυτό το χαζόπραγμα θα είχες γράψει καλύτερα. Ακούς τι σου λέω; Όλη τη μέρα εκεί είσαι.

-Αυτό φταίει που δεν συγκεντρώνεσαι και δεν διαβάζεις.
...

-Με ποιον μιλάς πάλι;

-Πες του ότι τα έχω κανονίσει με τη μάνα του εγώ. Κομμένο το ίντερνετ μέχρι το τέλος του τετραμήνου.

Απλές καθημερινές οικογενιακές συζητήσεις στοργής και αγάπης.

Μα τόσο τραγικό είναι πια να κάθεσαι στον υπολογιστή; Γιατί κάνουν έτσι μερικοί γονείς; Ναι, μπορεί ουκ ολίγες φορές να έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάθεται στον υπολογιστή συνεχόμενα διψήφιο αριθμό ωρών, να έχω σκοτώσει κόσμο και κοσμάκη σε παιχνίδια, να έχει κοκκινίσει όλο μου το χέρι για να καταφέρω να τερματίσω την πίστα. Και, τί έγινε; Και φίλους έχω και έξω βγαίνω και μέχρι τώρα δεν έχω ξυπνήσει ένα ωραίο ήσυχο κυριακάτικο πρωινό και να αρχίσω να γαζώνω κόσμο με minigun και να καταστρέφω κτίρια με μπαζούκας, ούτε εθίστηκα ώστε να τρέμω στις διακοπές, επειδή δεν έχω υπολογιστή. Για να πω την αλήθεια, χίλιες φορές στην Ίο για διακοπές χωρίς υπολογιστή, παρά στην Αθήνα με τον Mac Pro και την πιο γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ. Από την άλλη τί κάνει τους γονείς να πιστεύουν ότι αν κλείσεις τον υπολογιστή θα διαβάσεις; Μου φαίνεται ξέχασαν τα δικά τους. Μπορεί να μην είχαν υπολογιστές, αλλά το κόμικ κάτω από το βιβλίο πήγαινε σύννεφο. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν κάποιος είναι να αναπτύξει αποκλίνουσα συμπεριφορά θα αναπτύξει είτε έχει υπολογιστή είτε ζει στην σπηλιά του, γι' αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να βρίσκονται σε παροξυσμό οι γονείς κάθε φορά που είμαστε μπροστά από μια οθόνη.

-Δανάη